اثر

دوشنبه

سکوت زیر اقیانوس
مهستی محبی
چهقدر صدای زنگ تلفن را در تالارهای دربسته دوست دارم. چه کسی میتواند باشد؟ مادر؟ میترا ؟ سوفی؟ بیژن؟ به ستارهی هالی میمانند. هر هفتاد سال یکبار دنبالهی درخشانشان با آن خرده شکستههای ستاره به سیم تلفن سیاهم میگیرد.
باید آرام و با وقار به تلفن نزدیک شوم، مثل یک ملکه

برچسب‌ها: داستان, نوامبر ۲۰۱۰