جناب شیدا

باعرض سلام و تبریک بابت این نقد باریکبینانه و صاحب سبک باید بگویم که با نظر شما درمورد جهان بینی شعر نانام موافق نیستم. به نظر من تسخری که او بر اتوپیا و امید می زند به معنی این نیست که انسان را در جهان او "نه راهی هست نه مقصدی". برعکس، به خوانش من او می گوید که راه رهایی زمانی خود را نشان می دهد که ما از امید و اتوپیا گذاشته باشیم. مثلا این شعر او را در نظر بگیرید که در نقد خودتان هم آمده

تخمی‌تر از امید نیست/ بندی که امیدوار است روی رخت نمی‌بیند/ رختی که امیدوار است خیس می‌ماند/ اتو را امیدوار کن، می‌سوزاند/ شاید، بعد، اگر
What a fucking story!

نانام اینجا دارد به نوعی همان حرفی را می زند که یونانیان باستان می زدند. آنها هم چندان تره ای برای امید خورد نمی کردند و به نظرشان ابزاری خطرناک بود در دست آدم های تنبل و تبهکار، چه امید موجب می شود که به انتظار فردایی که ممکن است هرگز نیاید در همان جایی که هستیم در جا بزنیم تا عمرمان به سر رسد که متاسفانه واقعیت زندگی بسیاری از مردمان این کره خاکی هم است. می خواهم بگویم که شاید بشود این شعرها را طور دیگری هم خواند. البته خوانش شما بسیار محکم و رساست اما به نظر این حقیر تنها خوانش ممکن نیست. با ارادت

مرسی بهروزعزیز ، خسته نباشی ! چرا که به باورِ من ، درعرصه ی نقد وُ تأویلِ متن ، به گرانیگاه های ظریف وُ حساس وَ گستره هایی دست یافته ای ، که همیشه ازدرک و دریافتِ متفاوت وَانرژی های نهفته در بهروزِ شیدا ، انتظاراش را داشتم . پایدارباشی .........!

ناصرنجفی
naser990@yahoo.com
مرسی بهروزعزیز ، خسته نباشی ! چرا که به باورِ من ، درعرصه ی نقد وُ تأویلِ متن ، به گرانیگاه های ظریف وُ حساس وَ گستره هایی دست یافته ای ، که همیشه ازدرک و دریافتِ متفاوت وَانرژی های نهفته در بهروزِ شیدا ، انتظاراش را داشتم . پایدارباشی .........!