اثر

یکشنبه

Malekzadeh

سربازي، و بچه هایی که مرد می زایند

حمید ملک زاده

:تازه چشمم گرم شده بود. يه دفه صداي عجيب و غريبي شنيدم. صدا بايد از پشت ديوار بلنده بوده باشه.

: بشين رو زمين. نمي بيني ريختن تو حيات. اگه ببينن اين جايي كه دهنم سرويسه لعنتي. دوباره بايد بيافتم تو اون خوك دوني.

مرتضي كه توانسته بود با زحمت سيگار نيم سوخته اي را روشن كند آرام به ديواره ی برجك تكيه داد و آرام سر خورد تا به كف برجك رسيد.
: با امروزي مي شن 5 تا. تو تموم دوران خدمتم هيچ كدومشونو نديدم كه تا اون جا پيش رفته باشه.يارو كلي تخم داشته.
: من تو فكر اون مادر مرده اي ام كه نگهبان برجك تويي بوده. دخلشو مي آرن. راستي مرتضي امروز نوبت كي بود نگهباني اون طرف؟

مرتضي كه پك هاي محكم و با تومانينه اي به سيگار مي زد دستش را توي موهاي سرش كشيد. با بي حوصلگي پاي راستش را وسط برجك دراز كرد.

: امروز صبح كه پستمو تحويل مي دادم انگاري آرمين داشت مي رفت توي برجك....بچه كوني، قبل از اين كه برم حتماً از خجالتش در مي آم...

خودش را به سختي تكان داد و توي برجك جابه جا شد.

: حالا چيزي مي بيني از اون بالا يا نه؟

: انقده تكون نخور وسط اين صاب مورده گنده بك. اگه سر گروهبان بفهمه اومدي اينجا عياشي بيچارمون مي كنه...

اين طرف و آن طرف زندان را نگاهي انداخت و سعي كرد به سر گروهبان که چند ثانيه اي نگاهش را به طرف او چرخانده بود نشان بدهد كه اوضاع را تحت كنترل دارد.

: از اين پسره كه بعيده رفته باشه نگهباني. سوگوليه جناب سروان كه نگهباني نمي ده!

مرتضي كه حالا سيگارش را خاموش كرده بود همين طور كه سعي مي كرد بدون جلب توجه ديگران به پايين نگاهي بياندازد خود را جمع كرد.

: روزا دختر جناب سروان و مي كنه و شبا اين جا زير خواب باباي كس كششه. من و تو هم تو كف يه ماده سگ تو اين خراب شده بايد مواظب جماعتي باشيم كه يه جا بند نمي شن. اصلا نمي فهمم چرا اين لعنتيا خفه خون نمي گيرن چند وقتي زندگي شونو بكنن تو اين خراب شده و بعدش راحت برن سر خونه زندگيشيون. من كه سر در نمي آرم. تو چيزي مي فهمي علي رضا؟

علي رضا همين طور كه مسير حركت سر گروهبان را نگاه مي كرد دستش را روي سر مرتضي گذاشت و او را به طرف پايين حل داد.

: گم شو پايين عوضي. تو واقعاً يه چيزيت مي شه ها. نمي بيني مرتيكه چپ مي ره راست مي آد اين طرفو نگا مي كنه؟ گم شو برو پايين ببينم... من از اين چيزا سر در نمي آرم. تنها چيزي كه مي دونم اينه كه اگه تو اون گه كاري و نكرده بودي الان نشسته بوديم مث بچه آدم توي دفتر جناب سروان و زير باد كولر تخمامونو هوا مي كرديم.

مرتضي كه تا پايين اتاقك سر خورد، علي رضا خودش را به گوشه ديگر برجك رساند. همين طور كه داشت اطراف را نگاه مي كرد به طرف مرتضي برگشت.

: ببينم، فرهاد مگه قرار نبود امروز بياد پيش ما؟ ازش خبري نيست؟

مرتضي خنده كوچكي زد. دستش را توي شلوارش برد و محكم تخم هايش را فشار داد. بعد نفس عميقي كشيد و چشمهاشو روي هم گذاشت.

: تو بهترين دوستي هستي كه تو دوران خدمتم داشتم.

: چاپلوسي نكن. مي دوني كه از دستت شاكي ام...

: تو هنوز بابت قضيه سروان دلخوري؟

: حرفشو نزن كه همين جا خلاصت مي كنم از اين زندگي تخمي. مي فرستمت پيش برادران زحمتكش و فرشتگان محترم

دوزخ به پا. مطمئنم كه از تخم اويزونت مي كنن تخم سگ.

: اي بابا عجب احمقي هستي تو. يه كم تربيت داشته باش كوني. حالا خوبه اون روز خودت كلي خنديدي.
: بهم نگو كه حداقل تونستيم فرهاد و تو اين جهنم پيدا كنيم.

: خب آره. مگه بد مي گم؟ تو اين بيابون فرشته اي مث فرهاد پيدا كردن به قيمت نديدن قيافه نحس اون افسر مفنگي نمي ارزه؟ تازه اين جوري راحت ترم هستيم و هيشكي نمي تونه حالمونو بگيره.

: لعنت بهت. تو خود شيطوني.

علي رضا اسلحه اش را به ديواره برجك تكيه مي دهد.

: پاشو. پاشو جمع كن خودتو واسا اين جا تا من يه سيگار بكشم. مردم از ظهر بي سيگاري. اين عوضيام نمي رن تو بگيرن بكپن.

مرتضي همين طور كه دست علي رضا را آرام آرام به طرف پايين مي كشد ازكف برجك بلند مي شود.
: بيا بشين. بيا بشين سيگارتو بكش نگهبان كوچولو. اگه من و نداشتي چه خاكي به سرت مي زدي.
علي رضا آرام به ديواره برجك تكيه مي دهد.

: بيا علي از سيگار من بكش.

: نه بابا من دول كش نيستم. راسش حالمو بد مي كنه اون آشغالي كه تو مي كشي.

: راستي تو آخر هفته داري مي ري مرخصي؟

: آره دارم مي رم. عروسي خواهرمه. آبجي كوچيكس. اين آخري ام كه بره ديگه مي تونم با خيال راحت به زندگيم برسم. كاري داري كه بتونم برات انجام بدم؟

: من نه! اما فرهاد اين نامه رو داده كه ببري به يه آدرسي. مي گفت ازش شماره و ادرس ندي بهشون. ولي اصرار داشت كه حتماً نامه رو بدي دست يكي از اون خونه.

****
: بعد از اون شب ديگه هيچ وقت فرهاد و نديدم.

: چي مي كشي آقا؟

: نعنا- پرتقال...يه سرويس چايي هم بذار.

:تو چيكار كردي مرتضي؟

: نامه رو بردم در خونه اي كه آدرسشو داده بود. هيچ كس نبود تو اون خونه. يعني اصلاً خونه اي در كار نبوده. يه خرابه. يه زمين خرابه. مردم محله مي گفتند كه چند وقتيه خرابش كردند. كار پليس بوده . مي گفتن حكم دادگاه داشتن.
: چيز ديگه اي نمي خواين آقايون؟

: نه ممنون....فقط من مي تونم سيگار بكشم اين جا كه.

: فقط مواظب باش جعفر خان نبينه. اشكالي نداره.

: تو چه بلايي سرت اومد. كودوم جهنمي گم شدي؟

: راستش مرتضي. اون روز كه تو از تو برجك رفتي پايين و از در جلويي رفتي مرخصي. ديدم عباس. يادته كه دوست فرهاد.
: همون خوشگله كه از دست سروان نجاتش داديم.

: آره همون كه هر شب با فرهاد مي رفتند يواشكي تو حيات و تا صبح بحث مي كردند و حرفاي عجيب غريب مي زدن.
:خب!
: عباس و ديدم كه داره بال بال مي زنه. فك كردم از همون ادا اطفاراي هميششه. براش دست تكون دادم. اما ديدم خيلي داره بال بال مي كنه. بهش گفتم اومد بالا. به من كه رسيد چشاش پر خون بود. لباساش خوني بود و از بس گريه كرده بود نا نداشت. خودشو انداخت تو بغلم.

: ماجرا رو از سر گروهبان شنيدم وقتي برگشتم...چاييت سرد نشه...هيچ كس اما از تو خبر نداشت. يعني هيچي بهم نمي گفتن لعنتيا.

: بعد از اون ماجرا همه پايه قديميا رو از زندان منتقل كردن منطقه. حرف زدن درباره اون ماجرا رو هم قدغن كردند. براي تو هم يك ماه مرخصي تشويقي نوشتن.

: عباس كه اومد بالا يه جوريم شد. اسم فرهاد رو صدا مي كرد. مي ترسيد. اسم سروانو مي آورد. من هيچ چي نمي فهميدم. فقط ديدم يه دونه هفت تير تو دستشه. داغ داغ بود. انگاري تازه شليك كرده بود. فقط يادمه كه لباساش تيكه و پاره بود. انگار يكي تو خاك كشونده باشدتش. همش مي گفت فرهاد و گريه مي كرد. سر دوشياي سروان تو دستش بود. بغلش كرده بودم. داشت آروم مي شد كه سرگروهبان يهو اومد بالا سرمون. اصلا نفهميدم چطور شد. فقط انقده يادمه كه يه مشت مغز و بنا گوش با كلي خون پاشيده شد تو صورتم. تا خواستم به خودم بيام عباس خودشو كشته بود. يه مدتي تيمارستان بودم. صداي گوله از تو گوشم در نمي اومد.

حق انتشار محفوظ و متعلق به سایت اثر است

0 comments

0 Comments: