اثر

یکشنبه

Mojib Mehrdad

شعرهایی از مجیب مهرداد

نو بالغ در ویرانه ها

حالا
از برخورد شاخه جوانی به پوست گردنت سرخ می شوی

و از تماس انگشتی بر گونه ات جهان سیاه می شود در نظرت
میوه ها را می چینی
میوه های رسیده را
از درختانی با شاخه های ترکش خورده
با میوه های ترکش خورده
در سبدی روی سرت می گذاری
و در چشم اندازهای قریه راه می روی
بادی که بوی گوشت سوخته را به هرسو می برد
تن پوشت را به تنت می چسپاند
تا به دهاتیان غمگین نشان دهد
مزیت های بدن نو بالغ را
درخت ها به تو تنه نمی زنند
با صدها شاخه پر شگوفه
در رهگذارت می جنبند
وقتی در میان شان
مرا به ضیافت خوردن خونت میخوانی

تو آنقدر آباد هستی که جغرافیای جنگزده را بی تاثیر می کنی
تو آنقدر شادی می آفرینی که از جریان های خون خروش دریاها را می شنوم
تو روی ویرانه ها به بلوغ رسیده ای و خانه های متروک، مخفی گاه هایشان را نشانت می دهند
مخفی گاه هایی که جنگجویان نو بالغ در آن ها زخم برداشته اند، مرده اند یا زنده اند و از فواره های خون دشمن
به وجد می آیند

همینکه ناک ها رسیدند صورتت جوش انداخت
و در میان درختان، چون پیچیکی تشنه به خون
ارتفاع مرا پوشاندی
من هم ترا به تنه کهن سال درختی بارها فشردم
چون میوه رسیده
و آب های شیرینی از منفذهایت بیرون ریخت

حالا
از میان درختان بیرون شده ای
و به ویرانه ها قدم گذاشته ای
من هم ترا
چون سرباز دشمن
ناگهان از عقب بغل می کنم
و در مخفی گاهی
خفه می کنم
آواز ناله هایت را

در آن سوی آب ها

با یک بوسه

مزه گردن مرطوبی را امتحان کردم
با بوسه دیگر شانه برهنه ای را برای خودم نشانی کردم
(در جستجوی وطنی هستم)
و با بوسه سوم دست هایش را
که برعلیه من بودند
در پهلوهایش آویزان کرد
(قلمروی در یک قدمی ام جاذبه هایش را برملا کرده بود)

لب ها نازک
از لبخند های بی وقفه
انگار تبسمی ابدی اراده اش را از لبانش رانده بود
دهانش بازتر
آنقدر که همه دندان هایش نمایان شده بودند
و من در می یافتم
که سی و دو دندان سالم و گرم دارد
بند پاهایش را هم چون دام با دست هایم گرفته بودم

زنی که در نیمه های شب
در رخت خواب دراز می کشد
با ساق های مشتعلش
و چیزی آتش نمی گیرد

گاهی زانوانش را چون نوبالغی در بغل می فشارد
و گاهی می رود و از یخچال چیزی بر می دارد
تا با آوازی درهم و برهم با من حرف بزند

او در آن سوی آب ها است
آب های بی پهنا و ژرفی که در سطح آن بی رحم ترین جانداران گشت می زنند
آب هایی که می شورند علیه کشتی های مهاجران
آب هایی که چراغ و صدای خفه کشتی غیر قانونی را
در سطح شان به همه سو می لغزانند
و جانداران از درون و بیرون دریا خبر می یابند از طعمه ای
یا هدفی برای تمرین نشان زنی
یا بازیچه ای برای سرگرمی روی آب

می خواهم سفر کنم اما اگر طوفانی برخاست
و کشتی ام را درهم شکست
اگر نشانم نزدند
و از آب به خشکه پا گذاشتم
یک جزیره گمنام زندان من است
و چندین سال بعد
زیر سایه درختان سواحلش
استخوان های نازک من
زیر پاهای پرندگان سنگین دریایی
می شکنند
و چند سال بعدتر
که از ساحل شستشو می کند
آثار جنایاتش را دریا
از من هم اثری نمی گذارد
در روی زمین

چکمه ها/ از مجموعه سربازها

و چکمه
پهلو هایم را عذاب می دهد
همان چکمه ای که طنین اش را از دست دادم

روی علفزارهای جنگ
و در دهلیز زندان ها، سهم گین دوباره بازیافته است آن طنین را
چکمه ای که پا مال می کند
جاندار سرزمین اشغال شده را

گوش هایم می شنوند
آوازهای دور دست سرزمینم را
اسبی کودکانم را بیدار می کند با سم ضربه هایش
و صدای بال چند پرنده نیز که به هوای سربی می پرند
از میله های زندان رخنه می کند
زن پیری آواز می خواند در شالی زاری نمناک از اشک
آواز هایی که در سلولم نمی گنجند
و من باید پشت این میله ها رویای کودکانم را تاب بیاورم

من هم چکمه به پا داشتم
و قتی پشت کردم به فرزندانم
بی مهابا پا کشیدم از سرزمینم
به عزم دیاران دوردست

حتا در سرزمین مادری رژه می رویم
وقتی چکمه به پا می کنیم
یا در ماموریتیم یا در سربازخانه ها
وقتی چکمه به پا می کنیم
تنها تجاوز گر
با چکمه هایش به پارک ها وارد می شود

وقتی پا گذاشتم در مزارعی که از هیبت اشغال می لرزیدند
چکمه داشتم
من هم چکمه به پا داشتم وقتی دروازه های این شهر را می شکستیم
کودکان خوابیده خودمان را به یاد نمی آوردیم
وقتی روی کودکان خوابیده یا هراسیده
پا می گذاشتیم
با همین چکمه ای که حالا
پهلو هایم را عذاب می دهد

اگر نمردم دور از آواز های دیارم
چکمه ها را از پا بیرون می کنم
تا از خار های راه بترسم و روی ردیف گل ها هم نپرم
چکمه ها را از پا بیرون می کنم
تا زمین را بنگرم وقتی راه می روم
زمینی را که بر آن
زنان باردار برای کار به مزارعش آمده اند
و کودکان در زیر سقف های لرزانش
آرام خوابیده اند

حق انتشار محفوظ و متعلق به سایت اثر است

0 comments

0 Comments: