خوب. من منتقد حرفه ای نیستم.
چیزهایی که به ذهنم رسیده رو می نویسم.
اول از همه برداشتم از راوی این بود که تو چقدر خوب، مظلوم و احساساتی هستی (بر خلاف سایر آدم‌های داستان) این تفاوت تو چشم می زنه.
بعضی چیزها واقعی نیستن. حتی تصور واقعی شدن هم ندارن. از پشت شیشه ی ماشین، میون ترافیک، چطور دیدی دختر بچه سعی کرده با دو انگشت ماهی رو برداره و ماهی لیز خورده رفته گوشه ی تشت؟ این دید ناظر پیاده هست نه کسی که سواره. حتی اگر تاکسی از لبه ی پیاده رو حرکت کنه (که تو این شرایط طبعن نمی کنه. ماشین پره به قول خودت)
یا اینکه چطور بعد ترمز به جای اینکه به جلو هل بخوری خوردی به شیشه سمت راست. یا چطور کاغذ از روی سر راننده سر خورده و افتاده روی پای تو در منتها الیه سمت راست؟ یا چیزهای کمی غیر طبیعی. طبیعی تر بود پسر روی لبه ی پنجره یا داشبورد ضرب بگیره تا لابلای موهاش که به سختی سیخ شدن و به سختی هم دست می ره لاشون و چیزهای دیگه
تصویر کلیشه ای از راننده آزار دهنده است. راننده و مسافر و دعوای سر کرایه. و چرخش انتهای داستان به اندازه کافی طبیعی نیست
تصویری که از یه روز قبل عید دادی، حس و حالی که منتقل کردی خیلی خوبه. اصرارت برای دخیل کردن جزئیات بیشتر و ظاهر واقعی دادن (چه از طریق دخیل کردن کلیشه ها و چه توصیف های غیر ضروری) به داستان خسته کننده است. انگار اصول اصلی داستان رو گرفته باشی و چیز دیگه ای جا زده باشی.
شاید اگه داستان یکی دو پاراگراف کوتاه تر بود و ساده تر، هضم و ماندگاری بهتری داشت. حست رو بهتر منتقل می کرد اما به هر حال، می دونم که داستان داستانه و می شه هر طور نوشتش و در نهایت داستان باقی می مونه.

قلمت جاری