اثر

چهارشنبه

آشوب طلب!
رضا کاظمی

چشم هام را بستَ م، ماشه را چکاندم. مُخ اَش پُکید. افتاد. پخشِ زمین. به روو.
اسلحه را گذاشته بودم روو شقیقه ش، فشار داده گفته بودم: راه بیفت. حواسَ ت هم فکرت هم نرود بخواهی جار بکشی، جَر مَنجَر راه بیندازی نیمه شبی مردم را مأمورین را بِکِشی توو کوچه خیابان که: می خواهد بِکُشَدَم. جانی است. خلاصَ م کنید از دستَ ش. بُهت زده بود. رنگ از رووش - رُخَ ش پریده، سفید شده بود. میتِ سرِ پا. آسمان هم مهتاب بود. قرص کامل. زیر نور ماه شده بود کافور. نه، شده بود پودرِ رخت شویی انگار، که عرقَ ش شُرِّه کرده از پیشانی ش، شده بود حباب حباب، برق می زد. اسلحه را از شقیقه ش برداشته گذاشتَ م - گذاشته بودم پشتَ ش. میان کتف هاش. هُلَ ش داده بودم جلو. راه افتاده بود. زبانَ ش بند آمده قفل شده بود. گریپاچ. کوچه سکوت بود. روشن بود. گفته بودم از کنار دیوار برود. سایه روشنا، تاریک تر است؛ مرگَ ش دیرتر می رسد، می تواند بیش تر فکر کند به گُهی - لجنی که آن سال ها خورده - پاشیده بود به سر و رووم، به زنده گانی م. ساعت از بوقِ سگ هم گذشته انداخته بود توو سراشیبی. سکوت. نه مأمورِ گشتی، نه صدای گذشتن - دویدن - فریادِ ایستی! شهر مُرده بود انگار. البت، صبح بیدار می شد: پُر از آشوب - آتش - صدا – وِلوِلِه. گفته بودم توو سایه ی دیوار برود؛ حواسَ ش هم به جلو پاش باشد سنگی چاله یی در نیاید پیشِ پاش کَلِّه کند بیفتد سرش بخورد به سنگ فرش بِپُکَد؛ پیش از آن که بِم بگوید، ناله کند، بگوید: غلطِ بی راه کردم - کرده بودم آن سال ها که جلو چشم نبودی. بگوید، به دست و پام بیفتد بگوید گُه خورده وقتی جلو چشم نبودم کلاهِ قرمساقی اَم را باد می داده، به ریشِ نداشته اَم می خندیده - می خندیده اَند. بگوید. همه حرف های نگفته - مگوش را بِم بگوید. حرفَ م را گوش گرفته، لرز لرزان، مسخ شده از کناره ی دیوار رفته بود. من هم پشتَ ش با اسلحه ای که قَراوُل رفته بودم طرفَ ش. جایی ش که اگر بر می گشت قلبَ ش بود. پیچیده بودیم - پیچیدیم توو کوچه ای بزرگ تر - پهن تر. کوچه نه، خیابان. جلوترمان چارراه بود. روشن، نور باران، انگار روز. مأمور هم بود. زیاد. چار طرف. همه مسلح. اسلحه م را چپاندم - چپانده بودم توو خِشتَکَ م جیبَ م جایی م نبینند. می دیدند، جام حداقل - کمِ کمَ ش توو گورستانِ شهر بود. قطعه ی مجهول الهویه ها. جوری گذاشته بودمَ ش که قُلُمبه هم اگر شد روو به جلو باشد، ذهن شان وارخطا برود که: آقا هم بعله! گفتَ م - گفته بودم آرام باشد. سکوت. انگار زن و شوهریم. هم بستر. داریم از بیمارستانی - درمانگاهی که سرِ شب رفته بودیم برمی گردیم. گفته بودم: پرسیدند بگو دردت بوده - گرفته. بی موقع. بگو سه ماهه س مثلن، اما نمی دانی چرا الان. دست که نمی گذارند روو شکمَ ت ببینند - بگویند کجاش درد بوده، ها؟
مُخَ ش را زده پُکانده بودم. خون، شَتَک زده دیوارِ کناری ش را لکه لکه کرده بود. ایستاده بودم بالا سرش. مبهوت. برق گرفته. خشک. ترس هم داشتم. آنی بود خودم را - خودم را اگر سفت نگرفته بودم، پاهام را نچسبانده فشار نداده بودم به هم، آبِروو نمی ماند برام. خیس می کردم خودم را. افتاده بود به روو. حوضچه ی خون درست کرده - شده بود دورِ سرش. خون راه کشیده، داشت می رفت سمت جووی. جوویِ باریکی از میان کوچه می گذشت. نِگاش کردم - کرده بودم. اسلحه هنوز توو مشتَ م بود. قراول. تا به خود بیایم ببینم چه کرده اَم، زده ترتیبِ چه کسی را داده اَم و چرا، صدای دویدن آمده بود. شنیدم. نزدیک. صدای پوتین هایی که محکم کوبیده می شدند روو آسفالت. انگار رژه بروند - می رفتند. صدای فریادهایی شنیدم که پرسیده بودند - می پرسیدند از هم: صدای تیر از کدام سوو بود - بوده است؟
شهر شلوغ شده ریخته بودند مردم از خانه هاشان بیرون. انگار توو لانه ی زنبور دود وِل داده باشی. دود هم بود. سفید. اشک آور. مزه ش را یک بار چشیده بودم - چشیدم، جوری که چشم هام پُر شد اشک، سوزش. شُرِّه ی اشک پایین آمد، با آب بینی م قاطی شد، از کنار لب هام شُرید پایین. میان راه هم از دَرزِ لب هام مکیده شد - شده بود: شور. تلخ. تُند؛ انگار فلفل. همه جا مأمور بود. ترس داشتَ م. جانَ م را می خواستَ م، لااقل آن قدر که پیداش کنم، خِرکِش بیاورمَ ش خانه ی اجاره - کرایه ایم، ببندمَ ش به صندلی، و بِش بگویم حرف بزند برام. بعد، یک جوری - طوری ببرمَ ش بیرون از شهر، خاکی سرش بریزم. بِکُشمَ ش. دفنَ ش کنم. دست و لباس های خاکی م را هم بتکانم برگردم توو شلوغی شهر، لا به لای مردمی که از خانه هاشان زده بودند بیرون با مشت های گره کرده بالای سر. کی به کی بود؟ یک کشته بیش تر، کم تر، توفیری نداشت.
دو سال عقدِ - مَحرَمِ - حلالِ هم بودیم. درسِ مان تمام شده پِیِ کار می گشتیم - گشته بودیم. کار شده بود جن، ما بسم الله. مدتی که گذشت، فرشته پیدا کرد. اسمَ ش فرشته بود. صِداش می زدم فری. خوشَ ش می آمد. نه این که موهاش - گیس هاش هم فرفری بود، بیش تر کِیفور می شد. فرشته کار پیدا کرد. توو شرکتِ - دفترِ یکی از استادهای دانشکده. دکتر صافی. رفت شد منشیِ رییس. نه، اول شد کارشناسِ امور مالی، بعد با حفظ سمت شد منشی دکتر - رییس! بارها بِش گفتَ م - گفته بودم، سرش هَوار - یَشَر کشیده بودم: لانه ی زنبور است آن جا، رهاش کن! یا لااقل - اَقَلَّ کَم رَهام نمی کنی، همان کارشناس امور مالی را بچسب، منشی گری پیش کِشَ ت. وِل بده! نداد. نکرد. گفت - گفته بود: مگر نمی خواهیم زودتر برویم برا خودمان زیر سقف، سقفِ خودمان را برویم داشته باشیم زنده گانی مان را شروع کنیم؟ خب، این طور زودتر می رویم دیگر. می گفت: تو کارَت به این کارها نباشد، حواسَ ت را بِدِه - جمعِ کارِ خودت باشد حواسَ ت کار پیدا کنی سامان بدهی - بدهیم خودمان را. کم می آوردم جلوش. همیشه. خُب، همین دیگر. آخرش هم معلوم بود - است. مثل همه ی قصه ها - حکایت ها - اوسنه های جدید - قدیم که آخرش یک جور یا دو جور تمام می شود. این هم تمام شد - شده بود. فاتحه.
صدای فریادهایی شنیدم - شنیده بودم که می پرسیدند از هم: صدای تیر از کدام سو بود - بوده است؟ دیدم عجب خری، الاغی، احمقی بوده اَم - هستم. با خودم گفتَ م: ببین چه گُهی - غلطی کرده خورده ای، حالا بیا خاک بریز - بپاش رووش، بووش شهر را بر ندارد یقه اَت را بگیرند ببرندَت پای چوبه، یا نه همین حالا که مأمورها رسیدند بگذارَندَت سینه ی دیوار و تَرَق! اسمَ ت هم که رووت است توو این شلوغی: آشوب طلب. یاغی. آشوب گر و هزار و یک اسم و اَنگِ دیگر که هر کدامَ ش کفایت می کند برا حرام کردن یک تیرِ کلاشینکوفِ روسی یا همین هفت تیری که توو دستِ خودت عرق کرده - بلاتکلیف مانده نمی دانی کُجات بتپانی ش دیده نشود. پیداش کرده بودم. به همین راحتی. انگاری توو شلوغی پرت شده افتاده بود زیرِ ماشینی که پارک کرده مانده بود کنار خیابان. نور افتاده، برق زده بود لولَه ش. دیده، برداشته آورده بودم خانه ی اجاره ای - کرایه ایم. دست انداختَ م - انداخته بودم زیر کتف هاش بلندَش کنم. لباسَ ش از خون خیس و لزج شده بود. خواسته بودم - خواستَ م بیاورمَ ش بالا روو سینه م عقب عقب ببرمَ ش اما دستَ م سُر خورد، افتاد. با پیشانی. دَرَق. با خودم گفتَ م مُرده است دردش نمی گیرد؛ صداش هم در نمی آید دیگر. صداش عجیب جیغ بود. نشد. جفت پاهاش را گرفتَ م کشیدم بُردم طرفِ - سمتِ کوچه باریکه ای که از شرق می آمد می خورد به کوچه - خیابانی که تووش بودیم. کوچه ی « آشتی کنان » بود. باریک و تاریک. پاهاش - لنگ هاش را رها کردم بیفتد. افتاد. لَخت و سنگین. مثل پاهای یک مُرده! هنوز به روو بود. تیز برگشتَ م کیف و لنگه کفشی که ازش مانده بود کنار حوضچه ی خون، برداشته دوباره چپیدم توو کوچه. رَدِّ خون، معلوم - پیدا بود. پوتین ها به سرعت آمدند گذشتند. یک دوتاشان سر کرده بودند - سر کردند توو کوچه را سُکیدند. تاریک بود، عقب کشیدند رفتند. مانده بودم حیرت - شگفت زده. یعنی خط خون را ندیدند - ندیده بودند؟ کور؟ به سرعت آمده، گذشته، رفته بودند - رفتند. سکوت شد.
سکوت شده بود بین مان. حرفی برا گفتن نمانده - نداشتیم. کار از کار که باید می گذشت گذشته بود. من دستَ م بندِ کارِ مناسب - درخوری نشد. فرشته حقوقِ دوبرابر می گرفت. آرام آرام صداش را رووم بلند کرد - می کرد. معطلِ بهانه بود؛ می یافت - پیدا می کرد کولی می شد، کولی گری می کرد. قهر. آشتی. حقوقَ ش دو برابر بود. منشی دکتر صافی. کارشناس امور مالی؛ و زیبا - قشنگ - خواستنی بود. بود که خواسته بودمَ ش. زیاد هم می خواستمَ ش. خر بودم؟ ها که بودم. الاغ و یابو هم که بگذارند رووش می گویم قربانِ زبانِ تان. هیچ دیگر. حرفی نمانده - نیاز نیست بگویم - بزنم تا همه بفهمند چه گلی به سرم زد - زده شد. همین. خلاص.
مانده بودم با جنازه ش چه کنم. روو دستَ م مانده بود. عجیب. خودم هم گیج و گول. گرم بودم هنوز. کمی ماندم بالا سرش. کوبشِ قلبَ م که آرام گرفت، گفتَ م رهاش می کنم می روم. کی توو این اوضاع احوال می گردد پی قاتل. شهر به هم ریخته - در هم گوریده شده بود. یک طرف مردم یک طرف نظامی ها. سیاست حالی م نمی شد - نمی فهمیدم. کاری هم بِش نداشتم. خَرِ خودم را می راندم. توو شلوغی ها نمی رفتم - در نمی آمدم از خانه. می ماندم سکوت شود - می شد، می زدم بیرون. کوچه پس کوچه ها را گز می کردم. دکه ی پرت افتاده ای می جُستَ م سیگار و خرت و پِرت هام را می خریدم بر می گشتَ م به لانه م. آن شب هم زده بودم به تاریکی پِیِ سیگار. توو کوچه ای می رفتم که دیدمَ ش. حتم اگر کسی توو چشم هام نگاه می کرد، برقی که از سه فازم پریده - زده مُخَ م را تعطیل کرده بود می دید. دیدمَ ش. از روو به روو می آمد. آن طرف جووی. سرش توو لاکِ خودش، با ذهن خودش درگیر بود. بی حواس می آمد. سه سال و هشت ماه دقیق پِی اَش گشته بودم - می گشتَ م. عهد کرده بودم با خودم گیرش بیندازم - گیرم بیفتد بِکُشَمَ ش. حالام کُشته بودَمَ ش؛ البت نه آن جور که می خواستَ م.
دکتر صافی داماد خوبی بود - شد. این را بعدها فهمیدم. فری چسبید بِش. نه، دکتر چسبید به فری. نمی دانم، خلاصه یکی شان چسبید به دیگری و رهاش نکرد تا روزی که فرشته در بیاید بِم بگوید: ماهان، این طور که می رویم به جایی نمی رسیم، سر و سامان نمی گیریم، خانه یکی نمی شویم؛ نمی شود بشویم. گفته بود: خانواده گذاشته اَندَم توو - لا منگنه که: آخرش چه؟ چه می خواهید بکنید؟ بِش گفتَ م - گفته بودم: خب. منظور؟ گفت: هیچ دیگر. یعنی بیا چیز... ماهان می گویم حالا که... افتاده بود تِتِه پِتِه. زبانَ ش راحت نمی گشت - نمی چرخید بگوید جدا سوا شویم هرکی برود سی یِه خودش، زندگانی مرده گانیِ خودش؛ و خلاص. گفتَ م: طلاق؟ چشم هاش خندید. برق برقی شد. گفتَ م: نع! غلیظ. غلیظ گفته بودم بفهمد حرفِ چرتِ احمقانه ای زده - پرانده، پس بگیردَش، چند تا هم غلط کردم شِکر خوردم بگذارد رووش بَرَش گرداند بِم. پس نگرفت. چیزی هم نگذاشت رووش بدهد بِم خوش خوشانم بشود با خودم بگویم: حرفَ م چه بُرشی داشت - دارد ها! یک ماه بعد، از دفترخانه آمده بودیم - آمدیم بیرون. راه مان جدا شد. وقتِ امضاء دفتر ثبت با خودم گفتَ م - عهد کردم بِکُشَمَ ش.
گفتَ م - گفته بودم آرام باشد بگذارد از کنار مأمورها بگذریم. بگذارد فکر کنند زن و شوهریم - هم بستر. داریم از بیمارستانی - درمانگاهی بر می گردیم. گذاشت. حرفی نزد. سکوت. در سکوت گذشتیم. چپ چپ نگاهِ مان کردند - کرده بودند، اما ایست - بازرسی - استنطاق، نه. نَفَسَ م را که حبس کرده نگه داشته بودم داشت می ترکاندم، رها کردم. پوووف. کنار به کنار هم رفتیم. پیچیدیم توو کوچه - خیابانی گشادتر. روشن بود. تیر چراغ برق هاش ردیف. چراغ هاشان هم لاکردار همه سالم. نورباران. تا پیچیدیم توو کوچه - خیابانِ بزرگ تر، ناسازگار شد. شلوغ بازی کرد - در آورد. صداش را بُرد بالا. صداش هنوز جیغ بود؛ مثل سه سال و هشت ماه پیش. مانده بودم فکری - فکری شده بودم چرا جلو مأمورها هیچ نگفته خلاصی نخواسته داد و هوار راه نینداخته بود. صُمُّ بُکم. اما حالا توو کوچه کولی بازی - کولی گری اَش یادش افتاده - گُل کرده بود. اسلحه را که توو شلوارم خشتکَ م جیبَ م جایی م فرو کرده بودم بیرون آورده گذاشتَ م پُشتَ ش. روو ستون فقرات. فشار دادم. عصبی ولی آرام اَزَش خواستَ م خفه - لال مونی بگیرد. نشد. نگرفت. آرام اسلحه را آوردم بالا گذاشتَ م روو شقیقه ش. عدل همان جا که بار اول گذاشته فشار داده گفته بودم راه بیفتد؛ و رنگَ ش پریده - برق گرفته - مبهوت شده راه افتاده بود. لوله ی اسلحه را بیش تر - محکم تر فشار دادم صِداش بِبُرَّد. نبرید. تازه صداش را هم بُرد بالاتر. گفتَ م - گفته بودم: می زنم ناکارت می کنم ها. گفت: مردش نیستی. داغ کردم. پیستون چسباندم. گفتَ م: می زنم، اما حالا نه؛ هنوز بات کار دارم. صداش نبرید. حرف قاتی صداش کرد. چرند. چرت. دروغ. درخواست - التماس - تمنا هم توو جمله - حرف هاش بود. نه به من، روو به در و دیوار، پنجره ها که هنوز خاموش بودند روشن نشده - نکرده بودند سر کنند بیرون ببینند چه خبر است. دیدم اوضاع دارد - داشت اوضاع خراب می شد. خرابکاری می کرد. صدام را بردم بالا که: لکاته! می زنم می ترکانَمَ ت، لُخت می اندازم جلو سگ ها لاشه اَت را لیس بزنند خوش خوشانِ شان بشود بیفتند به هم آ. چشم هاش جِرید - گشاد شد. گفت: تخمَ ش را نداری بزنی؛ جاش زِرُّ وِر می کنی. گُنده گوزی های همیشه. چشم های من هم جِرید - گشاد شد. صداش را برد بالاتر. داد زد. جیغ. فریاد: به قبرِ پدرت - روو قبر پدرت تِر زده ای، کارخرابی کرده ای نزنی. بزن! گوش هام چشم هام گونه هام، همه جام داغ شد. سرخ. خون دوید تووشان. چشم هام را بستَ م، ماشه را چکاندم. مُخَ ش پُکید. افتاد. پخشِ زمین. به روو.

( رضا کاظمی - شهریور 88 - تهران )

حق انتشار محفوظ و متعلق به سایت اثر است

0 comments

0 Comments: