اثر

چهارشنبه

دو شعر از سارا محدث

( آقا... شما وقت نگاه، بوی اورشلیم می دادید )

سرگردانِ یزد…
.................شهرِ بام های آبستن
..........................................کوچه های تنگ
دیوار های نزدیک به ارتفاع کلاغ...
.
سرگردان یزد…
........................بیماری مسری که من باشم
.......................................و عبورِ عاطلِ عابرانی، که نگاهشان را قرنطینه ام کرده اند
.
جسورانه بر مشغله ی رهگذرِ کوچه های سایه گیر سد می زنم:
..
- آقا... ببخشید آقا!............آتش دارید؟
- بله! بله! .... یک لحظه لطفا.... آها!
پس کو سیگار شما؟!
- سیگاری نیستم.
- پس...؟
- تنها می خواستم نگاهم کنید
- اوه...
با کمال میل مادام
.................ن . گ . ا . ه
...
...
[ مَردی در چَمِ کوچه های خَماپیچ
...................................زیرِ چترِ زائو های دویست ساله ی شهر
مرا خیره شد ... ]
.
.................................رفت / رفتم
.
- راستی!
آقا... شما وقتِ نگاه،
...........................بوی اورشلیم می دادید...
..
-.
( تهران – یکشنبه 27 مردادماه 1378 – 7:30 عصر – جایگاه تسخیری – عروسی خنثی شده...! )

( خمیازه در کائنات )
-
خم...
.......یا....
............زه....
.................لا به لای حرف هایم جفتک می اندازد
اصلِ بی نَسَبِ امر این است :
منتشر شدم
به چندی که نمی دانم
در نَشرِ چَندُم است...
-
انگشتانم که قد بِکِشند دیگر
حتی قلم هم به کار نخواهد آمد وقتی
انگشتانم قد، بکشند/ بنوازند/ بخوانند / بکارند
حتی زندگی هم به کار...
-
زلزله ی این خم... یا... زه که مجالم دهد
خواهم گفت:
اینجا هستی
به یائسه ی یاس مبتلا گشته گویا
و دکان جهنمش
در قرنِ چندُمِ پیش از چِمیدانم
با تقدیم احترامات
پلمب شده...
-
کاشف شدیم:
در چاپِ زیر زمینیِ کتابِ مقدس
صدای قهقه ی زئوس به گوش می رسید...
که کاتبِ بارگاهِ جَبَروت
صلاحِ ابلاغ ندید!
و با یک قیچی
فُکاهی حیات را
به سانسور، شکافت...
شاید برای این باشد که انگشتانِ کودکی ام
جبرئیل را، میانِ انشعابِ مغشوش ِ وحی
همواره، دست قیچی تصور می کرد!
-
انگشتانم که قد بِکِشند دیگر
حتی زندگی هم...
حتی...

-
( تهران - شنبه 16 شهریورماه 1387 - 11 شام - جایگاه - تاثیر از نظر برای شبی که کولی شد )

حق انتشار محفوظ و متعلق به سایت اثر است

0 comments

0 Comments: